221

aby zrównoważyć ten niedzielnojebliwy tekst

otóż przypomniały mi się legendy krążące po uczelni warszawskiej
o krysi Jandzie jako pani profesor
no bardzo różniły się od wykreowanego na scenie wizerunku.
nerwusik był z niej i wulgus, za którego to wulgusa zresztą,
                     została wyjebana z uczelni
przez nieznoszącego wulgaryzmów rektora englerta... sama miałam raz tą
                                przyjemność bycia
opierdoloną przez jaśnierezydującego. ale mu wybaczyłam, bo go kocham.
a krysia jak każdy twórca i artysta niczego z wiejskiej mieszczki sobą nie reprezentuje
wręcz przeciwnie, kurwami i chujami potrafi żonglować, zwłaszcza jak się wkurwi.
co przypomniała uroczo w śniadaniu mistrzów.

W ogóle daleko artystom do mentalności psa przy budzie,
czyli  wzrok i wyobraźnia dalej nie sięga. poza własne zaprzałe podwórko!!!!!!
Filmy Smarzola są takie właśnie, że ledwo można wytrzymać
dom zły mnie powalił, podobnie jak wesele...bo takie jest kurwa życie...
nie sielskie anielskie, różowe i tandetne.
dziś mnie powaliła Drogówka
ale to, co tym razem powala dodatkowo to forma FORMA 
operatorski majstersztyk bym rzekła. Dzięki kamerom przemysłowym i telefonicznym
ma się wrażenie bezpośredniego udziału, co dodatkowo podbija efekt,
wyostrza obraz i potęguje, doznania. a te sielankowe nie są.
Bo też przecież praca w drogówce to nie sielanka, prawda?
Jeśli ktoś udał się do kina w celu obejżenia ani z zielonego wzgórza
o buchachacha, no to się gorzko rozczarował.
Siedziała obok mnie starsza pani, która ryła przy każdym strzale
i się popłakała ze śmiechu przy scenie rodem z Foresta Gampa.
Od kultowych Psów Pasikowskiego, nie było takiego filmu
Smarzol jest wielki.  Naprawdę polecam.
No i aktorzy to już stajnia Smarzowskiego, wyśmienita stajnia.
Polecam zresztą w dobrym towarzystwie, bo dobrych krytyków.
Zarówno twórca jak i krytyk mają szeroki plan oglądu
co ich wyróżnia spośród plebsu.
amen.