strach.

 nie mogę spać. choć się staram. albo śpię jak zając pod miedzą, to takie ładne określenie. deszcz lub grad tłukący o szyby mnie wyrywa ze snu albo Lucynka, która się spierdoliła z książkami z szafki nocnej. nad ranem.

nie powinnam przed snem wchodzić na portale społecznościowe, potem długo nie mogę zasnąć, nie powinnam myśleć o zjebanych rodzicach moich uczniów, o tym, że nadal bolą mnie plecy, STRACH się przeze mnie przelewa. powinnam CODZIENNIE praktykować jogę.

otóż nadwrażliwość emocjonalna, wszelkie fobie wytrącają mnie z normy, jaka by ona nie była. a zapewne jest raczej dla prostych niewrażliwców. Czy można prosić o szacunek dla strachu w kraju tutejszym. czy proszenie o zrozumienie dla bólu i strachu o siebie i najbliższych jest słabością, dla prostaków nie do ogarnięcia: no ja się z powodu twojego strachu ograniczać nie będę.

I chuj.

No to umieraj sobie, idiotko/idioto/ stary dziadu/stara lampucero/pizdo wyfiokowana ale bez mnie. Ja nie lubię umierać. Ja ma jeszcze dużo do zrobienia i za każdym razem, gdy słyszę taką mądrą przypominam sobie tego Włocha, który w marcu krzyczał do kamery, do idiotek idących do fryzjera, że do trumny nie muszą się fryzować...ja tam życzę źle paru osobom, a kretynom zapisdziałym i płaskoziemcom to hurtowo.

I donoszę uprzejmie, że już nie chce mi się nadstawiać karku dla tych wygodnickich, dbających o siebie i swoje zdrowie...piłujących pazury,  ja nie mam córek.... a wy jak tam chcecie, żeby wam księża gwałcili dzieci i wnuki, żeby wam pajace w sukienkach nadal dyktowały warunki jak żyć, żeby stara dupa biskupa was obrażała...żeby wam bezkarnie kładli łapy na kontach firmowych, a w szkołach afirmowali wiarę i głupotę, to siedźcie nadal w domu pod kocykiem.