Wdzięczność.

 [post u Rybeńki mnie sprowokował]

Najpierw pomyślałam, że wszystko mi się wali na łeb. potem, że jednak jest równowaga w przyrodzie, bo przecież dostałam ogromne wsparcie. i nie jestem z tym wszystkim sama.

a na koniec zrobiło mi się głupio, bo przecież tyle mam, że doprawdy powinnam się wstydzić, że tak łatwo wytrącam się z równowagi i popadam w depresję. i wkurwa.

Jestem więc wdzięczna za kochającego Naczelnika, na którego mogę liczyć zawsze.

za dom nasz wyniuńkany wymuskany wymarzony, ciepły, przytulny, wygodny, do którego cudownie się wraca,

za zdrowie jestem wdzięczna, bo choć pesel daje znać i wkurwia, to jednak jestem cały czas na powierzchni, na prostej, bez większych turbulencji,

za przyjaciół, na których możemy liczyć jestem wdzięczna, i za znajomych, których znam i nie znam, za wsparcie,

za Teatr jestem wdzięczna i za talent :-)

jestem wdzięczna za to, że nadal jestem potrzebna wielu osobom...bo to nie jest takie znów oczywiste, 

za to, że cały czas jeszcze Utraty nie przeważają...

za to, że czuję się spełniona i nie ma we mnie goryczy i nie ociekam żółcią,

za pracę jednak cudowną, choć doprowadzającą do szału i wykańczającą nerwowo,

za bezpieczeństwo, które zapewniają pieniądze, które zapewniają niezależność i wolność,

za Podróże, które są moją miłością. 

ps

i za schudnięcie :-P