Generalnie o tym, że płot rośnie...

A wczoraj byłam w miejscu w którym być nie powinnam i zaczęto mnie diagnozować: że jestem jakaś dorosłanadpobudliwa, bo okazało się, że nader często doświadczam "wypadków" - cztery palce u nóg miałam połamane w tym jeden dwa razy... że się potykam, przewracam, spadam i że to nie jest normalne. hmmmm

Czytając post u Kaliny się mi przypomniało, że popełniłam sporo  wpisów o uczniowskich wykwitach więc zebrałam trochę wpisów ze Starej chałupy, gdzie buszowałam w poszukiwaniu info o Ernie, gdy była szczeniakiem. I prezentuję. Zacznę może od niezwykłego podobieństwa w zachowaniach mojo-uczniowskich:

O Róży.

duże przerwy spędzam w towarzystwie Róży,
ona zajada kanapkę, ja przegryzam jakieś świństwa zgodnie z dietą
więc ślinka mi cieknie patrząc na jej apetyt i zawsze
ale to zawsze mam ochotę jej wyrwać i zeżreć.
W międzyczasie rozmawiamy, właściwie głównie Róża.
Ten pan od informatyki to, to i tamto, a ta pani od historii, to tentego,
a dlaczego zawsze, kiedy jest dużo zadane, to zostawia pracę domową w garażu…
jest zakręcona, ujmująca, szczera i mnie rozpłaszcza emocjonalnie.
W trakcie coś zauważyłam
– Różo, czy nie pamiętasz jeszcze jak nazywają się Twoi nauczyciele – ze zdziwieniem pytam
– jakoś tak nie mam do tego głowy – szczerze odpowiada
– po pół roku??
– ehe
– ale zdajesz sobie sprawę, że w tej szkole jednego przedmiotu uczy kilku nauczycieli?
– ehe – mlask, mlask pyszną bułeczkę, zrobioną przez dziadziusia
w moim brzuchu symfonia
– no to się musisz nagadać opisowo, żeby ustalić kto cię uczy, lub o kogo pytasz w pokoju nauczycielskim
– nooo tak
– może pobawimy się w taką zabawę, że Ty mi opiszesz nauczyciela, a ja ci powiem nazwisko,
 a potem odwrotnie co? – macha głową na zgodę, bo buzię ma zapchaną.
Po czym opisuje pana od informatyki (że w czarnych włosach),
to proste, ten pan nazywa się Kawecki,
potem pani od historii, że nazywa się Bobińska …

a potem okazało się, że ten pan jest owszem Kawowy a pani też na B ale w stronę Barbarelli a nie bobu

cholera jasna wpuściłam dziecko w maliny
niechcący
może mi wybaczy.

O otchłani

Proszę Pani a co to jest otchłań?
zapytało dziecko tuż po teście z XVII wieku
jak to otchłań? nie było takiego pytania w teście-odpowiadam.

Dziecko myśli, myśli i zastanawia się
no tak- rzecze – to była odsiecz,
A dokładniej Odsiecz Wiednia,
Zaglądam do testu i czytam
Odsiecz Wiednia – odległa, pusta przestrzeń.

Tak sobie myślę, że wielu moich alumnów ma odległą pustą, przestrzeń
w głowie

 O standardzie:

on, uczeń – yyyyyyyyyyy eeeee

ja – no, z uznaniem

on, uczeń – booo yyyy

ja – mhy

 i płot w dzienniku rośnie.

O ADZIE:

Ada ma szlaban,
Ada ma szlaban na wszystko, ojciec był na wywiadówce.

Zapytana o powód, podaje – oceny.
Zapytana o oceny, w pierwszej kolejności wymienia ilość piątek [szóstek brak?]
czwórek, trójek, dwójek i wreszcie jedynek.

– Ado, dlaczego masz jedynki z niemieckiego – pytam,
– otóż – odpowiada z wyższością – nie daję się germanizacji.

– no to zupełnie jak my, kiedyś nie dawałyśmy się rusyfikacji – puentuje Margarita.

O Odkryciach:

Przerabiamy odkrycia geograficzne
mapa przy której dukają, ślepną ale i błyskają inteligencją
los alumnos
otóż wytarta jest miejscami.

I co? i pojawia się taki wyedukowany
 pytam— kto dopłynął do Indii
uwaga odpowiada—Vincent van Geim

wtedy ja pointuję — Game Over!
 a płot rośnie.

Tylko mnie zastanawia to skrzyżowanie
i czy on słyszał o van Goghu???

O SIEDMIOLATKACH w teatrze na koniec.

 Pewna sympatyczna siedmiolatka rzekła do mnie dziś
zaglądając w laptopa
– o jaki śliczny kiciuś, ja też mam kotka, takiego małego i ma fajnego
– a co on ma takiego fajnego – zapytuję
– cztery cycuszki, o tu!
i rezolutnie zadarła koszulinę i pokazała gdzie.

***

 No i pozostała cała masa fajnych historii kolonijnych, plenerowych i teatralnych ...

no i jak tu nie kochać? zapytała Kalina, 

no właśnie.