893.o cofnięciu w czasie.

 ... sześć lat temu o tej porze ...

siedziałam w łóżku z kołnierzem na szyi i układałam te klocki,
żarłam tablety przeciwbólowe, przeciwzapalne i zwiotczające,
ledwo ogarniałam przestrzeń w chałupie, bardzo zimnej chałupie,
pomagałam w zakupach i papierach w teatrze i w szkole.
jak mogłam i na ile mogłam.
Byłam załamana nieobecnością w pracach...
Teraz
Patrzę na to, co wokół i jakby widzę podobieństwo.
(Nie pisałam jeszcze bloga. bloga zaczęłam pisać w styczniu)
...
Szlag mnie trafia
a najbardziej na mnie samą, wykrakałam jakby.
.
.
.
jutro kawka i czytanie w łóżku.
dla odstresu. oraz pranie dla równowagi.
Wykonywanie innych czynności na razie niemożliwe.

***
Pojawiłam się dziś w placówkach ze zwolnieniami i w celu wytłumaczenie dlaczego mnie nie będzie.
Natychmiast oblazło mnie towarzystwo zadając tonę pytań. Najprzykrzejszy moment, kiedy musisz powiedzieć dzieciom, że projekt, który sama wymyśliłaś oraz ich do niego zachęciłaś, właśnie legł w gruzach. W dodatku nie do końca z twojej winy, a już na pewno nie z winy dzieci. Potem wykonujesz potrójne piruety na cienkiej czerwonej linii, żeby uwierzyli, że nic się nie stało, a nagrany materiał nie przepadnie. I choć boli cię jak cholera, udajesz, że wszystko gra i nie ma sprawy, a i tak na przydechu i z rumieńcem na twarzy będą relacjonować rodzicielom i innym napotkanym elom, że pani miała WYPADEK i prawie umarła...