zimo zimo idź sobie.

Zimno się rozwaliło i leży i stoi i się stawia. I spada, że już mnie 15 na minusie z rana nie dziwi.
Natomiast ja nie mam z tym problemów, od wyjazdu w góry posiadam bieliznę termo z merynosami, ciepłą kurtkę, ciepłe bluzy i swetry.
Ale kto lubi naciągać na siebie z rańca kilometry różnych rękawów i nogawek przy masażach elektrycznych(płyn antyelektrostatyczny się skończył) oraz
kto lubi, żeby jego włosy żyły własnym życiem? no kto? i kto lubi je myć co drugi dzień,
bo czapka ugniata i deformuje i przyklapuje.
Nie przeraża mnie to zimno osobiście i nie przeraża mnie w kontekście jazdy autem a to wszystko przez góry ech góryyy
Tam był inny klimat, mogłam się przebierać wysilać, jeść i zwiedzać i spać do woli. Łeb mi nie parował od myślenia. Tu jest to, co mi życie upierdala -  praca i zwykłe, codzienne problemiki.
Tu jest konieczność przygotowań chałupy do remontu...ostatniego tak rozległego remontu
 a właściwie przebudowy.
Tu jest walka z dietą, każdego dnia walka z chęcią zapalenia papierosa i walka z własnym lenistwem.
Muszę się ruszać, chodzić z psem, kijami...muszę.
Tu jest Tu dla mnie. I to mnie rusza.
Inne rzeczy, sprawy się liczyć przestały.

Znalazłam sobie przetrwanie w postaci Netflixa, zapadam się każdego dnia i nie rejestruję już niczego co wyrabiają tutejsze rzondziki, nie oglądam, nie obchodzą mnie posunięcia władz oświatowych, ministry, nic mnie nie rusza.
Nie rusza mnie nawet ten wkurwiający dym z komina oznaczający proces spalania oleju opałowego w chuj drogiego.
Nic, niente.
Uwierzyłam prorokom, że stres mnie zabija. Nie reaguje emocjonalnie na sprawy na które nie mam bezpośredniego wpływu. już nie muszę - nie powinnam, nie mogę - nikomu niczego udowadniać.
Wbiłam sobie w łeb, że metryka świeci na czerwono.