Iza.

 Nie jest zbyt lekko. 

Gdy nagle pogrzeb. wyrasta w strugach deszczu, i ulewie z gradobiciem. 

Siedzę w aucie na parkingu cmentarnym i myślę sobie, że bez parasolki, bez kurtki, na boso, w cienkiej koszulinie lnianej i spodniach cienkich wyjdę i jutro będę mieć zapalenie płuc, No trudno ... ale gdy kondukt zbliża sie do cmentarza, bardzo długi kondukt [w kwiaciarniach zabrakło wiązanek i róż, wszystko wczorajszego dnia było dla Izy]  Ulewa ustaje prawie, kapie jeszcze owszem ale nie leje...

a po pochowaniu urny, wychodzi słońce.  

Wracamy zmęczeni ale zadowoleni z wakacji a tu kubeł zimnej wody na łeb. choć się przecież spodziewałam. ale jakoś tak się przyzwyczailiśmy, do tego, że Iza jest. że daje radę, że walczy i że tak będzie zawsze.

Izę poznałam wiele lat temu, gdy robiłam integracyjny projekt teatralny NIE - Normalni ! i do mojej grupy trafiła Hania, córeczka Izy, Hania z zespołem downa. moja cudna Hanka. Potem Iza stała sie moją koleżanką z pracy w szkole i uczyłam jej drugą córkę. w zeszłym roku Zosia skończyła szkołę. trudny przypadek :-))) trudna relacja ale zakończona sukcesem. 

25 lat trwała jej walka o życie, o siebie i dla rodziny, dla męża i dziewczynek. .. 

Ale Gen to gen, gena nie wydłubiesz, 

Popatrz, nie palę a mam raka płuc...nie miała już cycków, macicy, jajników, trzustki... Iza, pytam jak długo jeszcze, - jak długo się da, wytnę wszystko co się da... zobacz jest jeszcze trochą narządów, bez których można żyć.

Ironiczna, uśmiechnięta z dystansem.

Iza, odsuń się, palę, nie przeszkadza ci moje palenie? palenie szkodzi Iza...no co ty, przecież i tak mam raka płuc.

Nigdy się nie skarżyła, zawsze z uśmiechem na twarzy. z uśmiechem do ludzi.

Rozmawiamy też o systemie, i kurwa mać, to ja nie mogę z nią o tym rozmawiać, bo jak słyszę o traktowaniu jej przez lekarzy, krew mi się gotuje. 

Wiedziała, że zostało jej nie wiele czasu, zrezygnowała z pracy żeby BYĆ z dziewczynkami i rodziną.

Na cmentarzu było bardzo dużo ludzi, bo Iza była cudną osobą i w pełni realizowała filozofię Chustki : Łeb do słońca. wykorzystywała każdą chwilę. pomagała, wolontariatowała, brała czynny udział w życiu i uczestniczyła w pasjach swoich córek, cieszyła się życiem na prawdę. Ona na prawdę żyła angażując się w 100 procentach. miała tysiące znajomych, wielu przyjaciół. kochała życie i kochała boga. pielgrzymkowała. 

Tego mnie nauczyła, brania garściami TU i TERAZ. jutro może być już za późno.

Zosia. druga córka.

biegnie do mnie na cmentarzu, zaryczana i przytulamy się, Urosłaś, mówię z zaciśniętym gardłem a łzy leją się i leją...

włożyłam wyższe buty - odpowiada -  i stoimy odwrotnie, śmieje się, bo jak tu się nie śmiać, gdy wyobrażamy sobie, jak wyglądamy :-) natychmiast zamieniamy sie stronami, ja wyżej na górce, Zośka niżej i ja mam wysokie buty, platformy, pokazuje Zośce i znów sie uśmiechamy.

Będzie dobrze Zosia, szepce jej do ucha a łzy wiadomo. Będzie dobrze, powtarza Zosia.

Dobrze, że pada. 

Ojciec i mąż : wiem, że jesteście przyjaciółmi Izy ale nie zapominajcie o nas, o mnie i o dziewczynkach.

Hania jest w fajnej grupie teatralnej ludzi takich z jej półki a grupę tę prowadzi bardzo bardzo sensowna dziewczyna.

Hania będzie zaopiekowana. Wiem to.

Zośka, jeśli będziesz chciała pogadać, będziesz miała kłopoty, będziesz chciała pomocy, Dzwoń. zawsze znajdę dla ciebie czas.