za mało.

PrawieWiosennie się porobiło u nas. Śnieg znikł był i wylazło to i owo, jak to na przedwiośniu.
Najbrzydsza pora, to przedwiośnie, kiedy gówna na polach, trawnikach i we własnym ogródku rozmarzają. Zapach jak podczas nawożenia gnojówką a estetyka idzie się bujać, ostentacyjnie.
Troszkę pomrozi nocą a w dzień siedem na plusie. niby dobrze, bo piniondz się nie pali w piecu
ale brzydko. Uporczywy brak słońca i wieje. Czyli taki marzec na pograniczu z kwietniem, tuż przed
wywaleniem zieleniny. bleee
Organizm mi oszalał. Nic nie cieszy a wszystko rozczarowuje.
Niski poziom endorfin powoduje same rozczarowania i myśli samobójcze. Zmęczenie.
Kiedyś imprezy, rozmowy, spotkania z przyjaciółmi, solarium, zakupy, kino...
orbitowanie w dżakuzach, pływanie w deszczu, śniegu...
Dziś nie mam na to siły i czasu. Szkoda.

I tak sobie myślę, że te wyjazdy, to za mało. Za mało robię dla siebie na co dzień.
W życiu nie może chodzić głównie o znieczulanie.
Nie może chodzić o zajęcie łepetyny samymi istotnymi sprawami, mniej istotnym, ruchomymi obrazami (Netflixu zło wcielone),
nie powinno chodzić o przeżywanie samych tylko kardynalnych spraw.
Robienie czegoś megaważnego  ojejku jejku . Owszem tak!!!
ALE czy przypadkiem inna umiejętność nie okazuje się istotniejsza??
Trzeba też umieć sobie odpuszczać.Trzeba ODPUSZCZAĆ. umieć nie robić NIC. czerpać szczęście
 z BYCIA. (proszę mnie kopnąć pod stołem, gdy zacznę popadać w gówniano mentorski ton w dodatku gadać oczywistości dla idiotów)
Gdy jesteśmy wypoczęci, zrelaksowani, szczęśliwi lepiej przechodzimy porażki, rozczarowania. choroby. A w ogóle jakie porażki?? jakie rozczarowania ?? jakie choroby??

Coraz częściej myślę, że cała ta robota mnie wysysa. wyciąga ze mnie życie. zdrowie. emocjonalnie rujnuje...całe to życie aktualne mnie rujnuje...pojawiły się miażdżące wątpliwości.
Wyraźnie czuję, że zbliża się przełom. Adzietam zbliża, WISI tuż nade mną od wielu lat.
A ja udaję, że nie widzę.
Nie chce mi się walczyć o lepsze. O lepsze oceny, rywalizować. Uczestniczyć. Gdy wszystko
spełza do gównianego poziomu. Ludzie żrą w teatrze, w filharmonii.
W antraktach włączają telefony, sprawdzają fejsy...robią foty... nie przeżywają, nie uczestniczą,
misterium stało się obcą formą.  Mam przed oczami taki obrazek z internetów, gdy podczas audiencji
u papieża przejeżdżającego pośród tłumu wyznawców, wszyscy mają wymierzone w niego telefony a tylko jedna starsza kobieta PATRZY na niego swoimi oczyma. Stara się zapamiętać tę chwilę i przeżycie. Signum temporis.
Młodzi ludzie ślizgają się po wierzchu, nie wnikają, nie dociekają. Cywilizacja obrazkowa.
Pojawia się i znika. Zdjęcie, życie, zdarzenie.  Pojawiliśmy się i znikniemy.
Niech tylko ktoś wyłączy wtyczkę.


  Tak wiem, pierdolę oczywistości i wybebeszam się niepotrzebnie. a tu łikend.
Przepraszam.