potrwa.

 nic się nie układa jak powinno...

jak myślimy, a raczej w kierunku czego się boimy. Ja tu ostatnio gadu gadu o sobie. a tymczasem z Tadkiem się pogarsza. jednak chemia go osłabia i jeść nie może. było dobrze. do czasu.

Dzwoniłam do MJ wczoraj w sprawie Tadka. no dla Tadka przewidziano już hospicjum domowe. a potem ... długo się czeka na hospicjum.

Dziewczęta przyjechały, zrobiły zapisy testamentowe. pożegnały się i pojechały. Właśnie teraz odjechała druga córka z wnukiem, mieszkają w Anglii. A MJ została teraz sama. 

-Jesteśmy tu oboje sami i nie dajemy rady, mówi do telefonu pierwszej córki. 

-Musisz oddać go do hospicjum, ja nie mogę rzucić pracy i przyjechać. odpowiada. nie wiadomo ile to potrwa.

MJ rozpacza. ale prawda leży po stronie Ulgi. przyjdzie taki moment, że nie wiele mu pomoże. ból i cierpienie zdominuje życie.

-Nie wiem ile to jeszcze potrwa, na razie wyprowadzamy się do Tadka. nie ma tam ani garów, ani dużej lodówki. rozpacza MJ.

Naczelnik mówi, że przywiezie naszą lodówkę i pomoże w przeprowadzce. dom Tadka leży niżej, nie na 6 piętrze, ma wózek po żonie, w razie W. i sąsiadkę, która pomoże. pogada. odciąży. 

Tyle możemy zrobić, żeby rozmawiać i w razie czego Być.

MJ jest wykończona, schudła, przeżywa. płacze. boi sie. jest przerażona. 

a Tadek, stara się nie myśleć. śni o działce, że trzeba ściąć wilki i pomalować pług.

i takie to życie smutne jednak.