listopad z przytupem jego mać.

Listopad się rozpoczął z przytupem i po listopadowemu.
5.30 dziś, 2 listopada, leje, wieje, huczy, wyje i chce wyrwać daszek patio z korzeniami.
Duchy, strzygi, upiory, wampiry, wilkołaki, czyśćcowe duszeczki... do kupy się wściekły.
Leżę i myślę, o pozostawionych na tarasie rzeczach absolutnie nie antypowodziowych,
fotel wiklinowy, butle zielone do wina w koszach wiklinowych,
stół stary wyłożony przeze mnie kaflami, dekorami...i kartony pełne bogactw oczywiście.
Do tego drewniana własnoręcznie malowana szafka. stare drzwi.
a fszysko mokre i ociekające i nigdy nie wyschnie. wyobraźnia pracuje i nie mogę spać.

Patrzę na blogi o skandynawskim odcieniu i myślę sobie, że ta protestancka modła trochę
przynudza. przynudza na za biało, za wylizanie i za ubogo i za chłodno, wręcz lodowato.
Że ja tak nie dam rady, jednak, bo to nie w mojej naturze leży.
że mogę owszem udawać scandi stajl, ale ja jestem przeciwko udawaniu.

W kraju tutejszym
fundament samozadowolenia, to nie patrzeć poza własny horyzont.
ktoś napisał ...
Wstaję i idę się ogarniać, patrzę na te chmurzyska zapierdalające po niebie i huraganowe porywy wiatru zmieszanego z ulewą przeplataną liśćmi.
I patrzę na ten świt straszny i idę szukać odzienia pasującego do tego dnia, tej aury, tego świtu
i mnie samej, mojej umęczonej miny cierpiętnicy, niewyspanej.
To będzie piękny dzień, zapewne. już mi się zbiera na wymiot.
łeb mnie migrenuje i widzę nieostro.
Tak było skoroświt. Teraz jest nie lepiej.
listopad. Zaduszki.