o tym i tamtym ale przeważnie, to o tym samym.

No to tak.
Słońce świeci i pomimo rozlicznych planów totakich - tosiakich i w ogóle,
(zwłaszcza w ogóle z akcentem na całą resztę, ile by jej nie było),
postanowiłam sobie zafundować prozac we własnym wydaniu, jedynym na które na razie mnie stać.
[alternatywę prozacu na moją miarę.]
Otóż idę w pola ładować generatory. bo mogę, bo w łikend wyciągnęłam Naczelnika, żeby sprawdzić, czy nie wycięto WSZYSTKICH lasków brzozowych i zamiast leczniczego zen i wuuuduuu będę miała wylew. I okazało się, że owszem trochę wycieli, ale tragedii nie ma,
jeszcze.
No więc mogę iść, bo mam czas. wydarłam go. jeszcze nie wiem jakim kosztem.
ale mi to aktualnie zwisa.
**
Poza tym nic tak nie umila i nie leczy z deprechy, jak czyjeś nieszczęście,
albo współudział w przykrościach, które nas spotykają, prawdaż?
Kaczka napisała:

Niedawno odwiedziliśmy znajomych.
Znajomi są bezdzietni, mają dom pełen doniczek na chybotliwych stojakach, kolekcjonują porcelanę, a na białych kanapach od razu widac czekoladowe odciski palców.
Dyni i Biskwitowi bardzo się podobało. 
Dom ma dwa lata i postawiono go w dzielnicy, gdzie wszystkie domy z urzędu mają być białe i udawać lokalne Santorini.
(...) bo nawet wymiary tarasowych desek są ściśle, co do centymetra, regulowane, buda dla psa wymaga uzyskania pisemnego pozwolenia, a właścicieli domów regularnie nachodzą komisje i kontrole.
- Nic to – myślę, jedną ręką ratując chińską porcelanę, drugą, uzbrojoną w szmatkę, obsesyjnie przecierając własne dzieci. – Urząd-srurząd! Kredyt-sredyt! To po porstu cena wolności od grzyba i Wynajmcowej!
Była to myśl zbyt pospieszna, bo najpierw okazało się, że ten szum, który dochodził z piętra domu to nie Morze Egejskie, ale pięć osuszaczy powietrza porozstawianych po piętrach. Architekt nie uwzględnił w projekcie domu za pierdylion ojro ani izolacji, ani wentylacji. Kanalizacja działa, ale  już ta u sąsiadów za ścianą jest dość narowista i co jakiś czas emituje przyciężki wyziew z dna kloaki.

Ludzieeeee
my tu czytamy o Niemcach takie rzeczy !!!
a więc moja dwustuletnia chałupa z XIX wieku, nomen omen pobudowana przez prapradziadków
rzeczonego Niemca-architekta, to nie jakiś wybryk natury, kula u nogi, powód do skoku
 na nieuwiązanym bandzi, tylko jakby norma a nawet nieco powyżej normy.
Izolacja to jest to słowo, które spędza mi sen z powiek. od czasu pewnego.
(To się dzieje czas cały i na bieżąco i można trafić niekoniecznie kupując starą chałupę.)
Bo wody gruntowe, bez izolacji poziomej, jakby wpierdalają się w ściany.
Drzewa, świerki kilkudziesięciometrowe stoją blisko domu i tę wodę wysysają,
 rzekomo
ale poza drzewami już nic, co ma korzonki dłuższe niż 20 cm rosnąć nie chce.
(i zabierają słońce.)
Grzyba nie mamy ... już.
Dokładamy okna, rozszczelnione z zasady, przeciągi, przewiewy...
Dom przebudowujemy po kawałku, z bólem serca nie wracając do stanu wyjściowego.
choć ratując comożemy. Zdemolowany został dawno i z oryginalnej zabudowy "domów w kratę"
 w zasadzie nie za wiele pozostało.

Niemniej jest coraz ładniej i coraz wygodniej, klimatycznie,
a góra chałupy to ...słów mi braknie.