pedagogiczna poracha.

Życie nam się przelewa przez ostatni rok, trochę  jakby poza kontrolą. nie mamy wpływu, nie mamy możliwości rozładowania emocji, strachu, lęków, za to mamy dużo nerwowych i wkurwiających sytuacji. I odpowiedzialność. Mam być dobrym pedagogiem i brać na klatę problemy moich uczniów w pandemii. i ich rodziców. Bo cierpią. A kto weźmie moje problemy na klatę? kto mi odda kręgosłup, zeżarte stresem zdrowie ?? 

Ciągłe połajanki z każdej strony, że nic nie robię. że robię za mało. Ostatnio dziambor się wykasztanił publicznie: że nauczyciele udają, że pracują a uczniowie, że się uczą.

Szokująca jest ta hipokryzja: ja się w mojej pracy nie przemęczam, ja robię tyle ile muszę, w końcu mam jedno zdrowie, mam rodzinę, jest zaraza- gaworzy rodzic jeden z drugim. 

Biorę gruby hajs za posłowania i czasami zasiadam sobie w ławach poselskich i nie robię nic, bo jestem w opozycji i nic nie mogę - przekonuje polityk jegomać jeden z drugim

Rozpierdalam demokracje planowo i systematycznie, ośmieszam polskę na arenie miedzynarodowej, kradnę ile zdołam, zasiadam w spółkach państwa i ustawiam w nich rodzinę, no ile mogę wyciągam z tej sytuacji, bo potem może być trudno, gdy mnie wsadzą, napierdala prawicowiec.

Na kogoś trzeba szczekać... pod ręką lekarze, nauczyciele... róbcie tak dalej dziamgacze a ta zapewne osłabiona już mocno grupa, której jeszcze zależy, żeby dzieciaki nie poszły na zmarnowanie, odpuści.

Rozpoczęliśmy czwarty tydzień surowej egzystencji opartej na atencji i wyczerpaniu.

Powiem tak, czasami nie mam siły. Miesiąc mija a sytuacja nadal jest dynamiczna.

Cały czas muszę mieć ją na oku. Szczenie ma lepsze i gorsze dni, przy czym tych drugich znacznie więcej... wtedy szleje, gryzie, rzuca się na nas, zwłaszcza na mnie i drze w cholerę piżamy, skarpety, ocieplacze, kurtki...wszystko co mam na sobie. Zupełnie jakby miała na imię Loca. Pacyfikacja nie pomaga: gryzienie łobuza w kark i w dupę oraz szczekanie i częściowe unieruchomienie, również. to znaczy gdy ja to robię, to nie pomaga, bo Naczelnik ją uspakaja w moment. ale on umie takie czary mary dźwiękowe, co to moja gemba tego nie ogarnia.

Po domu walają się zabawki, butelki plast. i doniczki. Koty nie chodzą, koty spierdalają znaczy  PRZEMIESZCZAJĄ się szybko w celu przemieszczenia się. Szczenie zachowuje się jakby było na haju, oczy zamglone i nic nie dociera. Tak zazwyczaj bywa rankami. Po południu już energia z niej schodzi. Jedyne co działa w tym szaleństwie, to kosteczka, wyjście do ogrodu, choć nie zawsze, i tam potrafi wisieć na mojej kurtce. Jest uparta i kilkadziesiąt razy na 15 minut daje jej do zrozumienia, że koniec zabawy albo, że mi się nie podoba ta zabawa albo że mnie boli, do skutku. Uczy mnie cierpliwości, której nie mam za dużo. Wlazła dziś za mną po schodach prawie na samą górę...oczywiście nie potrafiła zejść. Ale robimy postępy. Stan szaleństwa z każdym dniem trwa troszeczkę krócej. choć to dziwne, bo w zasadzie zaczął się jakby tydzień temu. Przenoszę uwagę rozszalałego gnoma na zabawkę i potrafi sobie ja wziąć i iść ogryzać na kanapę, czy ostatnio nasze łóżko. już nie muszę być elementem tej zabawy. W piątek ostatnie szczepienie i będzie można powoli wyprowadzić ją na spacery, gdzie zapewne znajdzie ujście dla swojej energii.

 A teraz przyszła do mnie ze wzrokiem obolałym, wyciszona i zaskomlała, że chce na ręce się przytulić  i przytuliła pyszczek do mojej twarzy:

- pachniesz rozmarynem łobuzie, powiedziałam do tego pyszczka. znów ogryzałaś krzaka w doniczce.

i zasnęła.