O chujowej służbie zdrowia dziś nie będzie.

tak się nagle porobiło, że się zazbytnio skupiam na przypadłościach, chorobowych, choć paradoksalnie choruję znacznie mniej niż w czasach przed zarazą.

w obliczu nicnierobienia  a tylko chorowania, sobie wczoraj leżałam i oglądałam. no i dzisiejszy post już nie będzie się sprowadzał do wydzielin i utyskiwania na chujową służbę zdrowia. będzie o tym co se wczoraj w Ninatece zobaczyłam.

A zobaczyłam "Panny i wdowy. Zaorskiego z 1991.

Dramatyczne, poplątane losy kilku pokoleń kobiet, wywodzących się z zamożnej, ziemiańskiej rodziny Lechickich, wciąganych kolejno i nieuchronnie w te same tryby historii. Przez ich pryzmat obserwujemy panoramę polskich dziejów, obejmującą ponad sto dwadzieścia lat, od powstania styczniowego, aż do III Rzeczypospolitej. „Panny i wdowy" są dziełem unikatowym – to hołd złożony polskim kobietom, którym nie jest dane stabilne życie u boku swych mężów. Ukazane zostały nie jako zestaw narodowych pomników, „Matek-Polek" poświęcających się dla ojczyzny i ukochanych, ale jako kobiety z krwi i kości.

Nie bez przyjemności. lubię te subtelne żarty reżysera, kiedy to Kowalewski, jako ksiądz tchórzem podszyty, ma identyczne cięcie na twarzy, co Matkaboska częstochowska...i lubię ukazanie tej żarliwości w prowadzeniu owieczek, i baranów. w ciemnocie. i w zasadzie, to jakby się do dziś w pewnej części narodu nie zmieniło. jest to naszym nieodłącznym folklorem. atrybutem narodowym.  no i ta egzaltacja młodej Figury, egzaltacja matekpolek i żonpolek, arystokratyczne mrzonki...bo tak trzeba. 

a najbardziej lubię szukać w tłumie aktorów obecnie znanych i lubianych a wtedy początkujących. można się nieźle uśmiać. scena w kościele w 13 minucie filmu przednia. i potem też  Dwie sceny symboliczne: Cicha noc w ruskim obozie pracy oraz świnie i owce na salonach, że i Helmut może mieć serce po właściwej stronie. A do dworów weszło bydło. bo taka już kolej rzeczy, że vox populi musi zepchnąć wszystko do swojego rynsztoka.

a poza tym, to typowe niedociągnięcia postperelowskiej produkcji filmowej. ale dźwięk całkiem całkiem ;-)

*

Drugi film, który mnie zachwycił. to "Biały Ślad. z 1934roku. w reżyserii Adama Krzeptowskiego. Byłam ciekawa zdjęć właśnie, bo i Zakopane i Taterki uchwycone. Schroniska, szlaki, Zakopane, i dworzec i lokomotywka i Krupówki w międzywojniu. to jest sztos.

i się nie rozczarowałam, a wręcz przeciwnie, jestem zachwycona. Krzeptowski reżyserował i też kręcił jeżdżąc na nartach. no bym chciała zobaczyć Herzoga na nartach z kamerą, jak popyla za narciarzami, Szybko.

Bo muzykę, zbyt pompatyczną w stylu "Harnasi, Szymanowskiego(uwielbiam), tylko troszkę słabszą, (ale poznałam nowego kompozytora Adama Noworyta). no więc muzykę, to można  wyciszyć))

Oczywiście, że dydaktyczny do urzygu i fabuła prosta, żeby nie powiedzieć prostacka ALE za to zaraz obok zdjęć, OBSADA przewspaniała: A. Krzeptowski, S.Marusarz, J.Marusarz, B. Czech. no i gdzie ja bym tych ludzi zobaczyła utrwalonych w ruchomym obrazie ? Słynnych narciarzy, mistrzów, olimpijczyków i wreszcie przede wszystkim Toprowców. historię Zakopanego i taternictwa. 

ano zapewne nigdzie. 

Niedobrze się stało, że początki kina uznano nie za sztukę a raczej jarmarczną rozrywkę dla plebsu i wielcy artyści nie grywali i nie garneli się przed kamery. Szkoda. Dziś dzięki tej jarmarcznej rozrywce dla plebsu znam na przykład ton głosu Stefana Jaracza wiem jak mówił, jak się poruszał i jak grał, rozumiem dobrze, dlaczego uznawano go za wielkiego aktora. i widzę jego pełen obraz. za to nigdy się tego nie dowiem o Witkacym. 

(IMDb 6,4/10)

*

a w normalnym trybie platform filmowych, to łyknęliśmy z Naczelnikiem przez dwa dni polski serial kryminalny "Profilerka i serdecznie polecam. ale odpowiedzialności do końca nie biorę, bo jednak mamy gusta i guściki (bajdełej "Gusta i guściki, to bardzo dobre francuskie kino) i może się nie spodobać, bo wiadomo gusta i guściki i preferencje i zależności i takietam.

Poza tym dziś tak jak i wczoraj głównie leżę, siedzę unieruchomiona doświadczaniem jakichś traumatycznych doznań, po przyjęciu zaledwie trzech dawek antybiotyku Moloxin. rzucam go w cholerę. o obrazie klinicznym pisała nie będę, bo niektórzy mogliby nie wytrzymać ciśnienia.