52

Powstanie Warszawskie zawsze mnie wzrusza i przejmuje
i nie oceniam go, nie umiem jako historyk opowiedzieć się
za lub przeciw.

To bardzo osobisty fragment historii mojej rodziny
od strony ojca i babki Antoniny.
to bardzo osobisty fragment mojego studenckiego życia
bowiem pierwszą pracę magisterską napisałam o powstaniu.
dziesiątki rozmów z powstańcami, kłopoty z władzami uczelni,
specjalna przepustka aby korzystać z tak zwanych zbiorów zakazanych,
zmiana tytułu pracy
z losów powojennych powstańców
na ocenę powstania w historiografii krajowej i obcej, głównie londyńskiej
z deszczu pod rynne, jak się okazało...

Spłakałam się wielokrotnie rozmawiając z powstańcami,
zryczałam do osmarku czytając o losach ludności cywilnej
i o cynicznej postawie polityków.
a przecież znałam od dziecka tę historię
z ust mojej babki Antoniny i wujostwa, walczącego w Baszcie.

dlatego dziś, jak co roku, od i do zawsze
o godzinie W
 zawieszam się
w hołdzie

pomordowanym