czegoś pełniej.

Kiedyś nie byłam tchórzem.
Kiedyś nie bałam się, aż tak bardzo zamkniętych pomieszczeń.
Kiedyś więcej pracowałam... o dziwo był taki moment, który trwał kilka lat.
Miałam sposoby na zmęczenie i przede wszystkim na depresję. Miałam oparcie w moim teatrze, ludziach i we własnym organizmie, który co prawda strajkował dużo częściej niż teraz
ale były to strajki konwencjonalne.
Dziś mam poważniejsze problemy,  jak na dorosłego przystało.
[zakładam też, że mniej się przejmowałam sobą i miałam jednak szczęście]
Kiedyś miałam mieszkanko wielkości pudełka od butów.
Dziś mam dom, ogród, zwierzyniec i przede wszystkim Naczelnika.
a teatr mimo miłości ogromnej traktuję Mniej, niż więcej.
Chcę też zmienić rozłożenie punktów ciężkości. dopóki mi się jeszcze chce i mam na to siły.
Już dawno doszłam do przekonania, że chcę czegoś więcej albo czegoś pełniej.
Już mi teatr nie wystarcza.
Coraz mniej podobają mi się ludzie i to co robią i coraz mniej młodzież z którą wypadało by pracować.
Wszystko to zmienia moją perspektywę.

...
Z ekranu i radia nadal płyną mało optymistyczne przekazy.
Defraudacje, przekręty, nepotyzm, brudy, arogancja władzy, chamstwo, agresja.
I jak tu żyć. Jakie Hygge??
Więcej optymizmu, powie ktoś!
Staram się. szukam sposobów. jeszcze się nie poddaję.
a tymczasem zespół ulubiony wydał płytę i to jet optymistyczne
Beirut Gallipoli