o przykrościach...

No więc jakoś mi przykro a przykrość robię sobie sama.
Nie śledzę portali teatralnych, nie wiem nic o festiwalach, nie potrafię sprzedać swoich spektakli już od dłuższego czasu....sama sobie tłumaczę, że nie śledzę i nie ogarniam, bo nie mam czasu, głowy do tego i brakuje mi kogoś, kto mi w tym pomoże. Kto ma czas na siedzenie i śledzenie i szukanie.
Ale mam też żal, mając jednak kontakt z osobami startującymi w różnych rankingach, że nie myślą
 o mnie. moim spektaklu. Choć ja o nich owszem myślę i nawet pomagam. Takie ze mnie ciele mele.
Nauczona jestem, żeby traktować ludzi tak, jak ja sama chciała bym być traktowana.
Nauczona jestem konsekwentnie odmawiać udziału w mentalnym wyścigu szczurów, nie nurzać się emocjonalnie w uczuciu zazdrości. przyjacielsko i z dystansem podchodzić do uczestników festiwali...  i raczej traktować jak fajnych znajomych, niż konkurencję.
I pewnie całe życie jestem w mylnym błędzie.

...
Od dłuższego czasu mam złe samopoczucie. Od lat właściwie mam objawy depresji.
Nasilają się lub zmniejszają w zależności od pory roku. nie leczę tego.
Poddaje się tym spadkom i upadkom, co sprawia, że czasami trudno ze mną wytrzymać.
Sama ze sobą czuje się źle. czasami nie wiem dlaczego coś mnie meczy, nie daje spać, boli każdy mięsień i cały czas towarzyszy mi niepokój.  A także taka ciężkość na sercu.
Czsami nie wiem co się dzieje i dlaczego się dzieje?? niby powinnam być zadowolona, bo tyle zrobiłam, ogarnęłam, załatwiłam ale nie, jakoś mi źle. smutno i niedobrze.
powoli sobie nie radzę...
...

 Cały czas obserwuję przez kamerkę Białkę i widzę takie same ciapy jak ja bez kijków. Cha ha.
dla samego widoku i bliskości Tatr warto jechać. Mam tylko zagwozdkę czy zmieszczę się w zeszłoroczne spodnie?? boję się sprawdzać natenczas.
Nie mam jeszcze kasku i kijków.
Naczelnik mówi, że kijki mi niepotrzebne, nawet w obliczu wypierdolenia i niemożności wypięcia!?
No ciekawa strategia.