Unikam głośnych i napastilwych, są udręką.

Film był piękny z gatunku tych, które zmieniają spojrzenie na życie,
na świat, na wszystko. I z gatunku tych, to co kluchą w gardle gniotą przez dwie godziny
 i skutecznie zmywają makijaż. Po tym przepięknym obrazie chciałam tylko wyć w poduszkę
 i czuć SMUTEK dojmujący pod kocem, pledem z kieliszkiem czerwonego wina.
Ale był też apoteozą prostoty, niewyszukanego szczęścia i pogody ducha.
Wzbudził we mnie dojmująco ambiwalentne doznania.  Nie zdradzając mogę go porównać
tylko w taki sposób, że z tekstem dezyderaty,

Przechodź spokojnie przez hałas i pośpiech i pamiętaj, jaki spokój można znaleźć w ciszy. O ile to możliwe bez wyrzekania się siebie bądź na dobrej stopie ze wszystkimi. Wypowiadaj swoją prawdę jasno i spokojnie, wysłuchaj innych, nawet tępych i nieświadomych, oni też mają swoja opowieść. Unikaj głośnych i napastliwych, są udręką ducha. Porównując się z innymi możesz stać się próżny i zgorzkniały, bowiem zawsze znajdziesz lepszych  i gorszych od siebie. Niech twoje osiągnięcia zarówno jak plany będą dla Ciebie źródłem radości. ... Z ogromnymi fragmentami Dezyderaty się zgadzam, powinny być drogowskazem, niestety nie jest to aktualne ze wszech miar i nie jest to piękny świat. Nie przypuszczam też, że idzie w dobrym kierunku, mam pewność odwrotną. Można ulepić sobie chatkę z gliny i żyć gdzieś w małym portowym miasteczku na gorącej wyspie, na fiordach, bez prądu, bez internetu i bez kontaktu ze światem cywilizowanym, niewiemcorabiąc?? łowiąc ryby, piekąc ciasta, malując...w harmonii z przyrodą i okoliczną ludnością tubylczą. Tylko czy tak właśnie wyobrażamy sobie dziś szczęście. Dla Mod najważniejsze było malować i być kochaną, akceptowaną, warunki nie miały znaczenia... Świat w ramach widziany z okna. Imperatyw malowania, tworzenia staje się jedyną wykładnią. Takie dotknięcie przez Boga towarzyszyło tylko wielkim artystom. I cierpienie. koniecznie. *** i mam jeszcze refleksje na tak zwanym marginesie, że sugeruje każdemu nadmiernie skupionemu na własnej dupie, pracy, rodzinie, dziecku łotewer.. nabrać dystansu. ODDYCHAĆ GŁĘBOKO. Z oddalenia pewnego stanąć i popatrzeć na siebie a jeśli wola, to oczami innych. Żeby zobaczyć swoją śmieszność, tymczasowość, przemijalność, nieszczęśliwość, bezsensowne ujadanie albo szamotaninę, która nie przyniesie oczekiwanej satysfakcji, chwały i glorii. Nie zaklepie miejsca w panteonie. Doradzam czasem przekłucie balonu napompowanego własnym ego. Tylko artyści i ich prace pozostaną. Sztuka zmienia świat a cały świat podąża w kierunku przez nią wytyczonym. Teatr to świat ludzi, którym kościół przestał wystarczać. Mnie nie są potrzebni żadni bogowie do szczęścia. Jedyną nieśmiertelność zapewnia nam sztuka. Ja wierzę w sztukę. w piękno. i w miłość.