nad Morskim Okiem po zmroku jest ciemno.

Lucynka z ogromną ulgą powróciła w domowe pielesze i Erna też.

Wyjazdy do Matkijadwigi mają swoje plusy dodatnie i ujemne, a mianowicie 48 metrów kwadratowych, w obrębie których dość ciężko nam się poruszać każdemu z osobna
 a już na raz, to zwłaszcza.
Poza tym kanapa niewygodna do spania jest i odgłosy w mieszkaniu, które raz po raz mnie stawiają na równe nogi, gdyż zapomniałam już jak to się rezyduje w bloku z wielkiej płyty ZWINDĄ!
Odrębnym tematem jest podróż... no ta jakby wychodzi coraz lepiej, otóż tym razem
 Lucynka się nie zesrała ani na wysokości cmentarza w mieście tutejszym, ani dalej w trasie.
hurrra.

Tak więc wróciliśmy na drugi dzień świąt do siebie i nie ma dziwne. w chałupie jest naj le piej,
nasz wielki świerk rozświetla pół wiochy, w oknach płonął gwiazdy betlejemskie, świece, lampki...
choinki siankowe i czubki od świerków naszych - ekologia ponad wszystko, tylko zapomniałam
 o jemiole, cholera jasna. I tylko śniegu brak.

WTOREK - DZIEŃ DRUGI
Dziś będzie kocykowo, smakowo, leniwie, książkowo. i serialowo.
I było. choć uwierały mnie wyrzuty sumienia?? że się obżarłam słodkiego, nawet nie pierogów
(zaledwie trzy) nawet nie zupy grzybowej czy barszczu, ryby smażonej albo w warzywach.
W zasadzie zjadłam tego wszystkiego śladowe ilości przez te święta, natomiast CZEKOLADY owszem owszem i teraz mam wyrzut jak góra lodowa. ale sobie tłumaczę, że to organizm gwałtownie zażądał wyrównania niedoborów magnezu i cóż było robić? dieta się bujnęła ale pod kontrolą.
(I uwiera mnie coś, czego nie potrafię jeszcze nazwać).
Co roku o tej porze - koniec roku/łamane na początek roku -  czytam swoje wypociny blogowe.
najczęściej z ostatniego przełomu, w tym wypadku 2016/17
czasami kilka przełomów, żeby mieć porównanie, wyciągnąć wnioski, co się zmienia
 i jak się zmienia... oraz kierunek zmian.
W takim celu piszę tego oszukańczego bloga (tylko ja wiem gdzie oszukuję))).
Obserwacja, praca nad sobą, bo przecież nie dla potomności i literackiego zacięcia
o buchachacha i ha.
Obiecywałam sobie na początku tego parszywego roku, że się nie będę urabiać po łokcie
i zacznę dbać o siebie i tak się dobrze zaczęło - tydzień w SPA. ale się jak zwykle zesrało się
w trakcie a już na maksa, to jak zwykle od września. bo wrzesień to samo złoooo

ŚRODA minęła na ogarnianiu chałupy, bo mamy gości.
A teraz idę do roboty, do faktur, do papierów, do tego co dobija koszmarną płętę/pointe deską
każdego roku.  eh.


ps
nawiązując do tytułu posta, chciała bym dodać, zaznaczyć, że zdurnienie obywateli nadal mnie zaskakuje.
I tak mi chyba do grobowej deski zostanie.