ERNA.

Nie pamiętam już tego domu i wsi bez Erny.

Moja Niunia, Erninka słoninka,  Nochal, psiadupa.
Naczelnika Sceniacek.
Była z nami ponad dziewięć lat. Wszystkie ścieżki polne złaziłyśmy razem, wszystkie okoliczne szlaki i nadmorskie plaże. Była samym psim szczęściem i samą radością.
Kochała ludzi i uwielbiała dzieci, kojarzyły jej się z jedzonkiem.
Przez całe swoje życie słyszała, że ją kocham. Każdego wieczoru przed snem cmokałam ten kochany, zawsze uśmiechnięty pychol z wielkim nosem i mówiłam jej na ucho, że jest bardzo kochana.
że pani ją kocha najbardziej na świecie. wtedy zasypiała spokojna.
Uwielbiałam jej zapach, zwłaszcza łap pachnących jak pomidorówka.

W domu zrobiło się pusto i cicho.
[niech ktoś mi zdejmie z serca ten kamień. Pozwoli spać. Zatrzyma łzy].
Tak wiem, że już nie cierpi. Wiem, że nie mogła żyć. Wiedziałam, że nie ma szans.
Ale nie mogłam się z nią pożegnać należycie, wszystko stało się tak szybko.
Decyzja, że jeszcze ratujemy, otwieramy wycinamy albo decyzja o uśpieniu, bo cierpi.
Co to za wybór? pytam się.
Klęczałam w korytarzu poczekalni, gdy ona zasypiała a moje łzy kapały jej na ten nochal.
Nawet nie mogłam wyć w głos.
I mam do siebie żal, że zamiast komputera, roboty każdego ranka mogłam iść z nią na spacer,
ona tak kochała spacery. Ostatni spacer był dla niej bardzo bolesny ale szła.
Albo mogłam częściej poleżeć z nią na posłaniu pod kanapą i wchłaniać jej ciepło
 i zapach.

**
Za płotem biega Lejla suka sąsiadów z którą każdego ranka wymieniały pozdrowienia, sądząc po radosnym machaniu ogonem. Robiły rumor na całą wioskę.
Teraz Lejla szczeka z pretensją - gdzie jesteś Erna.

Tęsknię tak bardzo, że nie mogę oddychać.