nie strasz, nie strasz...

 Dlaczego ja ciągle słyszę pobrzękiwanie szabelką w tych sejmach, mało poważne jednak albo wrzaski człowieka, który nie rozumie, no nie rozumie, choć podobno skończył prawo, zasad demokracji i wpycha drewnianym kołkiem w głowy wyznawców kłamstwa. manipulacje. pieni się, rozgrzewa ryj do czerwoności. nie życzy sobie, żeby Niemcy nam ... no ja sobie nie życzę takich typów w sejmach. 

 Wiosna niby słoneczna i taki dzień jak dziś daje nadzieję, ale nadal zimna, nadal przaśno-kwaśna. kupy rozmarzły i śmierdzi na osiedlu. Ogród nadal w rozsypce ...trochę wyłamany suchy badyl ale tylko z jednej strony... życie się toczy coraz bardziej weryfikowane przez zasadność jego: taka ogólna i taka szczególna. Na przykład zakup nowej lodówki. Przyszła wczoraj ogromna dwudrzwiowa, lewe drzwi to zamrażarka z kostkarką a prawe, to wygodna lodówka. Nareszcie będzie można zapakować zamrożone warzywa bez upychania kolanem i latem w domu będą kostki lodu bez ograniczeń. Wszystko się miesza. Miesza się życie niby normalne, które nagle wydaje się nic nie warte, gdy włączymy tvn24 czy wiadomości w internetach. Jakiś kosmiczny absurd się rozgrywa ponad na naszymi głowami. Niby w szkole wszystko po staremu, niby dzieci kolorem łypną wiosennym czy Dniem bez plecaka ale zaraz potem spotykam Andrieja, który przyjechał spod Odessy a który teraz stoi przy moim biurku z telefonem w dłoni i na moje pytanie skąd w Ukrainie pochodzi, gdzie mieszkał i kogo tam zostawił, otwiera mapę google i opowiada: o tu proszę pani był nasz dom, tu stały ruskie czołgi i tu była moja szkoła, a teraz mieszkamy z mamą i moją młodszą siostrą w tym domu z panem Bogdanem i panią Gosią. Oni przyjęli nas w piątkę, bo jeszcze siostra mamy z kuzynką. A tam w Ukrainie został mój tata i  moje babcie. Wie pani, bomby leciały bardzo blisko. pociski przelatywały przez nasz dom i ja nie chcę tam wracać. Andriej ma dziesięć lat i jest pierwszy dzień w naszej szkole. 

Glieb (lat 10) z Charkowa, zostawił tam całą rodzinę i teraz, podczas lekcji, w międzyczasie, gdy sobie rozmawiamy o wojnach polsko-tureckich mówi nam, że jego wujek leży w swoim domu i nie mogą go pochować ... nie dociekam czy go gruz przysypał, czy go pocisk trafił, czy go ruscy zastrzelili...

Ksenia(lat 10), tłumaczy mi, że w Ukrainie istnieją trzy języki, którymi posługują się Ukraińcy: ukraiński, rosyjski i mieszanka ukraińsko-rosyjska. I jednocześnie opowiada, że uciekali autem i most po którym właśnie przejechali na ich oczach został zbombardowany.

Anton(lat 10), którego ściągałyśmy przez tygodnie spod Kijowa, bo pojechał tam do brata na ferie i wybuchła wojna, nic nie chce mówić...

Jasno manifestuję moje nastawienie, że już kurwa ruskie wypierdalać z tej Ukrainy. W mojej klasie na bocznej tablicy magnetycznej słynny cytat z Wyspy Węży: rosyjski okręcie wojenny Spływaj. Pod spodem inny Andriej(lat 13) napisał cyrylicą idi nachuj - doceniam i rozumiem komunikat ale w przerwie wycieram oryginał. Choć w zasadzie rozpowszechniam ten cytat w oryginale na mojej butelce z wodą: przykleiłam nalepkę od Złomnika. Rezolutny dziesięciolatek Wowa, pokazuje tę butelkę, i z uśmiechem recenzuje: PRAWILNA nalepka i daje mi cukierka. Wowa jest zwyczajnie uroczy, naparza po ukraińsku z prędkością karabinu maszynowego i myśli, że wszystko rozumiem. Staram się. No nie przypuszczałam, że będę mówić po rusku, ot tak zwyczajnie z konieczności. Dla tych wszystkich dzieci się bardzo przydaje. Bo chcą rozmawiać i potrzebują uwagi. A znów Weranika nie wróciła jeszcze do nas, a wyjechała na ferie do rodziny na Białorusi... dzieci komentują, że już nie wróci. 

Moi przyjaciele z teatru Brama w Goleniowie właśnie dotarli z transportem humanitarnym na Ukrainę. Martwię się o nich. 

Już się ta nasza pomoc ustaliła, już sobie podajemy info na wewnętrznych forach, wolnych od ruskich onuc, gdzie i  kto czego potrzebuje. Okazało się, że u naszych Ukraińców (w szkolnym schronisku) jest kot. Wszyscy pytają jak się nazywa? i czy ma wszystko, co mu potrzeba do życia. 

W innym ośrodku w mieście z 120 osobami urodziło się dwoje dzieci. 

W hali sportowej jednej ze szkół nadal 150 matek, dzieci, kotów, psów żyje na karimatach... padła propozycja, żeby choć na niedzielę wziąć jedną rodzinę na spacer nad morze, do domu na obiad i do McDolanlda. 

Zbieram te wszystkie opowieści do kieszeni w mojej głowie. 

ruski idi nachuj