czekanie.

 Gdy tydzień jest czekaniem na wyrok. [ależ to nic takiego wyjątkowego, w końcu każdy czeka  na jakiś wyrok. na ciąg dalszy] Gdy uwiera, gdy koleżanka dostała już wyrok a u drugiej się pomylono...bo lekarze, to też ciule.

gdy trzeba się umówić, tak czy siak z tymi ciulami, wydać wchuj kasy, bo dobrze, nie jest. a tymczasem ogarnia mnie jakiś paraliż. 

Wtedy tygodnie wyglądają nerwowo. wtedy dni pełne pracy są potrzebne. ale utrata energii bolesna. i wykańczająca. padam miedzy 22 a 23. obudzam się między 6 a 7. czyli jednak śpię. prawietyle ile lubię. Odpędzam gonitwę myśli. 

*

Przyszła do mnie książka Margo. czekam jeszcze na Hjorth. i na glinę z dużą ilością szkliwa. zapewne Hjorth dziś a glina jutro. myślę sobie, tymczasem staje się odwrotnie.

sprzedają takie torby pod samym Watykanem :-)

podli prowokatorzy.

 była środa a ja czułam się, jak by był czwartek.

 a przecież w czwartek idę na jogę. czyli odczuwałam dwa czwartki takjakby. z tą różnicą, że  wczoraj spakowałam ciuchy jogowe w nową torbę szmacianą przywiezioną prosto z Rzymu. z Rzymu też przyjechały kolczyki ze szkła weneckiego i kolejna torba a z Teneryfy też przyleciały kolczyki. fajnie jest dostawać prezenty. lubię. 

W środę Odpaliliśmy kominek zwieczora, czyli po moim powrocie do domu o 19. bo mi gile zamarzają. i nuszki odpadają. i na reszcie zrobiło się ciepło i wilgoć poszła precz. w domu pachnie teraz powidłami, (odparowywanymi po trochu każdego dnia) i drewnem wiśniowym. ach. 

W teatrze się sytuacja normuje nareszcie. choć nadal burzliwie. nie wydatkuję energii na burze w szklance wody. już jestę za doświadczona dyrektorka :-D

Ostatni dzień szkoły w tygodniu czyli też czwartek. Naczelnik dzwoni z zapytaniem, jak poszło, odpowiadam, że dobrze. sprawdza czy żyje. 

a w placówce, jak to w placówce, nadal a nawet więcej mnie cieszy i śmieszy to towarzystwo, niż oburza :

- pani Teatralno, bo oczywiście mówią mi po imieniu :-D, nie chodzimy na te edukacje, bo nie mamy siły...

 i Zofia, która jest w średniej mówi, że w jej klasie nikt nie chodzi z tego samego powodu, jednocześnie zdając sobie sprawę, jak to ważny przedmiot. i tak będzie dopóki nie wprowadzą obowiązku. 

bo do teatru nareszcie przyszła Zofia na pogaduchy. 

A potem przebrałam ciuchy i pojechałam spokojnie na praktykę. 

Mam takie coś w sobie, że stawiam sobie terminy. że do końca września to to i to i tamto. nie wiem skąd to się bierze. pewnie znów jakiś defekt mózgu. albo zwyczajnie z życiowego doświadczenia. bo zawsze tyle miałam na głowie. Oczywiście zawalam te terminy...nigdy do końca nie realizuje. a świat się nie kończy. niebo nie spada na głowe. nikt mnie nie stawia pod murem.

i o czym to świadczy? 

...

Nie chce mi się wybebeszać już, nie chce mi się, bo... nie lubię, stawiania mi diagnoz.  oczywiście lubię siebie. i to bardzo. i na tym poprzestanę. omijam domorosłych psychologów i standardowe odniesienia. jakby nie było wyjątków. jestem tym wszystkim już zmęczona. i zniechęcona babraniem się w rzygowinach. 

i jakie to wszystko bywa bylejakie. miałkie. nic nie warte. jak nie warto się starać.

Tak więc nagle zobaczyłam, jak świat mi obojętnieje...

*

[w ostatnim czasie oglądamy i kończymy serial "TA dziewczyna.  na sky bodajże albo na innej platformie w reżyserii aktorki, którą lubię od czasu Foresta i według powieści Frances. podoba nam się w zasadzie.]

Rejestrujemy, że na Applach pojawił się 5 sezon "Kulawych koni. Hurra.  

oglądamy rok 1670. bawi mnie bardzo. teksty w punkt.

Naczelnik testował motor czopera BMW.

 ***

noż, jak jest zimno srana, no nie wierzę.