jesienne towarzystwo.

 i znów Teatr. i bardzo urokliwy październikowy Kraków, Kazimierz. festiwal za którym tęsknię.

Martwota Kantora mnie zawsze pociągała. jest we mnie taki pierwiastek fascynacji przemijaniem. niewiemskąd. natomiast jest też bardzo duży strach, obsesyjny strach przed śmiercią...i tak to się miesza. wracam do "Losu, który dziedziczę. szukam. od zawsze lubię przeszłość. 

mój teatr w Cricotece.

Dziękuję wszystkim razem i każdemu z osobna za słowa wsparcia i pocieszenia. wygląda, że jednak będzie dobrze na tyle, że Mania przeżyje. jest silny i trzyma się życia pazurami. ale jakie to będzie życie ?? dziś znów wet i kolejne badania. i kolejne wyniki dobre...ale wątrobowe fatalne. więc jeszcze jutro i pojutrze i popojutrze. kot natomiast zwiał z tym szwem na wierzchu. na szwendacza, bo sobie nie życzy wizyt u weta.

[jakoś dziś nareszcie pospałam te osiem godzin, po dwóch zarwanych nocach. od razu inaczej się czuję.]

Wczoraj padłam napysk. po bardzo długim i emocjonalnie trudnym dniu. w placówce dzieci dziergają hellołinowe dynie :-) na pohybel świętojebliwym draniom. dynie stoją rzędami w pracowni powycinane w straszne lampiony.

w teatrze też stoją ale na razie w skrzynkach. jako ozdoba. 

papiery się nie znalazły więc mus mi było siedzieć na dupie i drukować. ażebyto. jakie to jest bezsensowne marnowanie papieru, to aż wkurwiające. 

Tymczasem zrobiło się cieplej, jakieś 15 stopni. zrzucam więc futro wełniane z Pantuniestał i nakładam płaszczyk wełniany czarny. nieco lżejszy, bo jesienny. i kolorowa włóczkowa sukienka i pomarańczowa torba od desi.