U Beduinów.

APDEJT(post rozszerzony o komentarz i zdjęcia ale jeszcze nie uporządkowany)

Najsampierw podjechały dżipy i nas zawiozły do miejsca, hali utkanej pięknymi, ręcznie tkanymi kilimami, dywanami, pod dachem wyplecionym z liści. pośród wygodnych siedzisk, podusi i małych stoliczków. zostaliśmy poczęstowani herbatą mocno słodzoną. 

Zakutani w arafatki, poszliśmy poszaleć kładami po nierównych piaskach pustyni, i nad morzem. Nałożyli mi na łeb garnek za duży, że wypisz wymaluj powstaniec warszawski. no i wkurwiał mnie ten hełm, bo albo obijał mi kark albo spadał na oczęta... że się skupić nie mogłam. poza tym był za ciężki. serio. 

NO I SŁABE mają TE KŁADY, som dodupy.

Mój kład na przykład nie chciał skręcać w lewo. 

Na rozruch wszyscy jeździli kładami w kółku w lewą stronę, ja zaś, jako wybitna indywidualistka, stworzyłam sobie swoje własne kółko jadąc w Prawo... no zrobiło to wielkie wrażenie na miejscowych aborygenach i się rzucili kładami i dalej mnie zawracać.  Naczelnik nieco zbladł, gdyż na wszystkich bogów egipskich, pragnął jeździć SAM tym kładem. A doskonale wiedział, że to jest Test, Zanim wyruszymy na pustynie.

i kto sobie poradzi inaczej. ten obleje, i odpadnie.

No więc sie postarałam i potem kółka mi nawet wychodziły spoko. Ale wyjeżdżając z ośrodka, nie wiedzieć czemu ??? ścięłam skręt i nie zmieściłam się w bramkę. UPS. 

[i zgasło to beznadziejnie rozklekotane gówno na czterech kołach. nie pierwszy raz zresztą i nie tylko mnie]

Skutkiem czego dolepili mnie do pleców wkurwionego Naczelnika. No cóż, za tę porażkę w sumie po dupie dostałam głownie ja: dupa mnie się obijała o metal, gdyż te kłady nie były jednak dwuosobowe, w żadnym razie. Kręgosłup dostał swoje, wytrzęsło mi ducha razem z plombami i narobiło siniaków. Garnek ściągnął mi chustę z głowy ...piasek miałam wszędzie. 

No ale kładowisko Zaliczone[nie jestem fanką motorów, srorów, motorynek ani innych takich]. może jeszcze kiedyś wsiądę, nie mówię nie.

Na wielbłądach nie jeździliśmy, gdyż stanowczo odmówiłam dręczenia tych zwierząt.

ALE największą atrakcją była jazda dżipem po pustyni !!!! i to jest to co mnie kręci.

o ludzieeee

wyobrażenie pustyni mamy takie, że góry piachu po horyznot...Sahara. tym czasem egipska, to góry kamieni i skały ogromnie a miedzy nimi równiny piachu poryte wzniesieniami i dziurami. że auto napierdala w dół i wysadza go w góre, jak z katapulty. ŁOOOOOOOOO

No i sobie chłopaki urządzili rajd i wyścigi. widoki że klapki spadają, tumany kurzu...o zachodzie słońca kilkanaście ścigających się dżipów. to było pienkne.

u Baduinów, jak widać skromnie, kilka skleconych ze śmieci bud, w których mieszkają, na poczęstunek placki mąka z wodą na gorącej blasze, jakieś świecidełka, kilka kur, jeden chudy kot i jeden chudy pies.

Raczej mnie to przygnębiło. niektórzy polacy sugerowali, że to ustawka dla turystów, no ale wiadomo polacy zawsze węszą podstęp i knucie... taka ich natura.

Spodziewałam się wydrążonych skał, jak w Tunezji albo kolorowych namiotów ...jak na filmach. i chyba bym wolała cepelie, niechby mnie oszukali...

 oto właśnie ta beduińska wioska zamieszkała przez 15 osób

Poobijani ale szczęśliwi wróciliśmy z powrotem do hali na kolację i tańce kobiety i mężczyzny.

To moje ulubione zdjęcie na pustyni. ale z pewnością pojedziemy na Saharę i tam moje słonce będzie trzy razy większe...

Powiem krótko. Było zajebiście.