I Wyginiemy w myśli, mowie i uczynku...

 Cykl nad Niemnem się właśnie skończył. 

Życie mnie bezwzględnie dopadło. 

Za dwa tygodnie wyjazd kamperowy Szwecja-Norwegia. już powinnam myśleć o walizce. już odkładać ciuchy do kosza. do odświeżenia. już już raz raz. za chwilę wpadnę w tryby, w chomiczkowy zaiwaniacz. Booo koniec roku, boooo impreza duża w teatrze ... zakupy. nagrody. zakończenia. premiery, rozliczenia i plany. noookurewa zakończenie z przytupem góralskim a ja zamierzam nagle zniknąć. 

Wczoraj sobie chodzę, coś tam przesadzę, coś tam poukładam, generalnie jakiś paraliż mnie napadł ruchowy. Ale głównie słucham bardzo dobrej książki Jarosława K. i mnie wciąga i zastygam i mielę i emocjonalnie przetwarzam. płaczę. tak głównie płacze, bo patos mnie Wzrusza. 

Tak sobie myślę, że za sto lat. już nikt o nas pamiętał nie będzie. Wyginiemy w myśli, mowie i uczynku. znikniemy w całości, może kiedyś, ktoś nas umieści w rodzinnym drzewku. Wspomni przy stole na rodzinnej imprezie, opowie anegdotę. Tyle. Bo czy ja dziś opowiadam o swoim dziadku Romanie? czy ojcu Ziutku ? no o ojcu, to jeszcze się zdarza. o dziadku, to nawet nie wiem za wiele, prawie nic, babka Antonina miała focha. Poza tym zwyczajnie go nie pamiętam, sobie umarł, gdy miałam dwa lata. Nic nie wiem kompletnie o pradziadkach, o ośmiu osobach najbliżej ze mną spokrewnionych ... NUL, niente. 

W dokumentach dziadowskich zachowały sie jedynie nazwiska. i tyle. i jusz. połowa moich przodków wyparowała jakby, i nadal wyparowuje, bo dziadek był jedynakiem i ojciec i ja jestem...

Więc stąd jakiś zamysł, żeby może uporządkować przodków i znane fakty. i koniecznie czas skupić się na sobie. 

Przeciw nicości. 

Żyć, przeżywać, chłonąć z jednej strony, z drugiej porządkować. Zapisywać, notować. Tworzyć, coś zupełnie przeciwnego, niż do tej pory, coś materialnego. coś co pozostanie. 

no więc Czytam Dziady i dybuki, Kurskiego, tego porządnego kurskiego, znaczy Andrzej Seweryn czyta. I jestem zachwycona. historie rodzinne mnie zachwycają od zawsze. Od zawsze. i jak to jest dobrze napisane.

Dzielę czas pomiędzy siebie a siebie. Teraz. taki mam czas. 

Nie dać o sobie zapomnieć.

może jednak Obrazy, może plamy kolorów i faktur będą lepsze ?  ktoś popatrzy i wtedy pomyśli... Wcześniej ulokowałam swoje emocje, swój czas i  robotę w niewłaściwą ulotną sztukę teatralną. Umieszczałam tam swoich przodków legionami, przemieszczali się w moich spektaklach po scenie, jak u Kantora, ale nie tak zaśniedziali, rozkładający się, nie jakby wyleźli z grobu. Ich głos wydobywał się z gardeł moich aktorów. I już sama nie wiem co jest prawdą a co moją artystyczną konfabulacją.  Czego nie wiedziałam, to sobie domalowałam. no przecież.

Ale czy to ważne ?

w końcu opowieści rodzinne się ostentacyjnie ubarwia i każdy dorzuca coś od siebie, żeby lepiej brzmiały, że piestotrącał. No i nie ma w nich żadnego dziadka, wujka kolaboranta, mordercy, złodzieja, donosiciela, żadnego konfederaty targowickiego i chłopa obdzierającego powstańca styczniowego. chłopa palącego żywcem zawszone Żydki. Sami powstańcy warszawscy, wygnańcy, zesłańcy i akowcy. sami spartanie spod Wizny i obrońcy poczty gdańskiej. jak to pięknie zauważył Kurski. i słusznie. 

ps

i wstawiłam oceny i od nie wiem jakiego czasu postawiłam w ósmej klasie jedyneczke. no.

bo akurat w tym przypadku wszystkie granice zostały przekroczone. dawno nikt mnie tak ostentacyjnie nie zignorował. a siebie nie skasował z czystej głupoty. a z głupotą to jest tak, że jak się nie pokazuje młodemu człowiekowi konsekwencji, to się nie nauczy...