W zasadzie wrzesień.

 niech jeszcze będzie ciepło,

 bo w tym roku nie szarpalam za bardzo chwastów i mam trochę roślin do przesadzenia i posadzenia i trochę porządkow ogrodowych. Niech wrzesień będzie ciepły i bezdeszczowy. Proszę. Dziś leje tak, ze piesa Ciri odmawia stanowczo wyjścia na siku. 

Chce jeszcze pojechac nad morze na cały dzień i z książką posiedzieć na pustej plazy, zawiesić się między morzem a niebem. niech morze szumi. Ładować  akumulatory zanim przyjdzie listopad. może wezmę farby, kto wie.  

Chce połazić po polach w słońcu i pozrywac bukiety do suszenia, z Ciri oczywiście. 

No i nie połknęłam wszystkich zaplanowanych książek a już pojawiły się nowe, podarunki urodzinowe. Papierowe. 

Na śliwce i ostatnio głównie pod nią małe żółte przepyszne sliweczki gniją. Musimy też zerwać aronię. A ten lejacy bez opamiętania deszcz nie ułatwia i nie pomaga. 

I znów wielu rzeczy zaplanowanych w głowie  nie zrobiłam ale cały lipiec sprzątałam i układałam teatr i nie miałam już siły układać domu i obory. Za to więcej  niż zawsze malowałam. Jest progres. Ale znów mniej lepiłam czyli kicha. Obiecałam sobie więcej lepić jesienią. A potem już w pracowni teatralnej.

 Ale czy ja aby nie za dużo od siebie wymagam?

Zaczynamy się urządzać w tej rzeczywistości postzarazowej, więc  normalnieje wszystko. Będę mieć dużo czasu dla sztuki. Zawsze musiałam  pracować jako szef i pedagog, żeby żyć teatrem. I to była odpowiedzialna ciężka praca i z tym nie zamierzam już  przesadzać i pozostawiam tylko przymiotnik odpowiedziana. Ale też bez przesady.

A na czytanie w długie deszczowe wieczory się cieszę zwyczajnie. i na robienie na drutach też. Od ponad roku dzięki zarazie, nie ukrywam tego, mam więcej czasu dla siebie. Joga.Joga.Joga.

 Wrzesień jest miesiącem w którym układam plan działania absolutnie wszędzie. A bardzo bym chciała, zeby byl miesiacem w którym ciesze się ciepla jesienia, kolorem i latem na Wyspach kanaryjskich...

TAKIE mam nadzieje na przyszłość. na razie odkryłam i nabieram przekonania, że  nie muszę i nie chcę już tyle tyrać, niczego udowadniać i ogłuchłam  na pochwały i odznaczenia... Z perspektywy nie ma to żadnej wartości.

Robić  tylko to co lubię,( bronbogowie się nie umartwiać, wręcz przeciwnie))

Czyli podróżować  i pić wino ;)
A ponieważ  jestem depresyjna artystka, muszę  szukać nadziei i radości każdego dnia, żeby  się nie rozpaść na kawałki. Przecież  wiem, że wszystko teraz pędzi  za szybko i że  za chwilę  koniec. I choćby  się niektórzy skichali nastąpi koniec tutejszej egzystencji w formie, która nam odpowiada i jest jedyną jaką znamy. A co będzie potem... A tego niewienikt i nie ma to znaczenia. Przecież nie będziemy  latać wokół Marsa przyobleczeni w cielesną  powłokę, jak nieprzymierzając Matkaboska, która no gdzieś tam lata, chyba!? Razem z Jezusem pospołu? według sporej części katolików...😉🤣